30 januari t/m 29 april 2016 - Mythen in IJs - Lunteren

Expositie Inuit Art: Mythen in IJs
30 januari t/m 29 april 2016
Museum Oud Lunteren

Dorpsstraat 55, 6741 AB Lunteren, T. 0318 486 254
Open di t/m za, 13:30 tot 16:30 uur.

oudlunteren.nl
29 januari 2016, 16.30 uur
Opening expositie Mythen in IJs Partycentrum Floor, Dorpsstraat 36, 6741 AL Lunteren
Sprekers: Peter Kuipers Munneke, poolonderzoeker en meteoroloog en

Cunera Buijs, cultureel antropoloog en conservator van het Museum voor Volkenkunde in Leiden.

In samenwerking met Canuit organiseert Museum Oud Lunteren de expositie Inuit Art, Mythen in IJs. De hedendaagse kunst van de Inuit uit Canada (voorheen: eskimo’s) is fris en modern, weet galeriehouder en gepassioneerd collectioneur Karel Stevens. Hij verzamelt en verkoopt al 25 jaar authentieke kunst van rond de Noordpool, zoals hij het zelf noemt. Van grote, gedetailleerde sculpturen tot fijne, gedetailleerde beeldhouwwerkjes. Afgewisseld met intrigerende, mysterieuze transformaties van mens en dier. Gemaakt in prachtige tinten serpentijn (groen en bruin) en speksteen (van wit tot grijs en groen). De beelden worden gecomplementeerd door kleurrijk en krachtig grafisch werk.
De directe reflectie van cultuur én natuur uit het poolgebied is een van de aspecten die deze kunst zo aantrekkelijk maakt. Daarnaast de eenvoud, het haast primitieve van de sculpturen. Ook bijzonder is dat deze kunstvorm amper 60 jaar oud is. Pikant is verder de mengvorm van traditionele Inuit-kunst met moderne kunst. “Jonge, alweer derde-generatiekunstenaars tonen in hun werk respect voor hun eigen cultuur. Laten daarin de roots en trots zien”, verklaart Stevens.
Op de tentoonstelling valt het materiaalgebruik op. Canada veel meer steen, Groenland meer gewei. Ook de thematiek is anders. Canada veel dieren, jachtscènes en transformaties. Groenland meer tupilaks of wraakbeeldjes. Canada grafisch georiënteerd, Groenland aanzienlijk minder.

25 januari 2016 - Groningen - Imakalezing

Plaattektoniek rondom Antarctica

Lezing door: Tom J.A. Reijers

Arctisch Centrum / Aweg 30

(ingang Herman Colleniusstraat) / 9718 CW Groningen

19:30 uur. Let op! De deur gaat na dit tijdstip op slot.

Toegang: € 2,00, studenten € 1,- (inclusief koffie en thee).

Door de geïsoleerde ligging van Antarctica en de beperkte toegankelijkheid ervan duurde het lang voor de plaattektoniek van dit continent enigszins bekend werd. Het onderzoek gaat nog steeds door. De stand van zaken van de huidige kennis wordt in deze lezing gepresenteerd.

Het op twee na kleinste en enige onbewoonde (red. ?) continent Antarctica is staatkundige niet verdeeld. Over de ligging ervan werd al vroeg gespeculeerd. Het is in de 16e eeuw vermoedelijk voor het eerst waargenomen (door een Nederlander) en pas vanaf eind 19e eeuw verkend. De geografie ervan is geleidelijk aan beter bekend geworden. De laatste decennia is het gebied beperkt open voor toerisme. Wereldwijd is afgesproken dat er geen exploitatie van grondstoffen zal plaatsvinden, minstens tot 2048. Verdere verkenning van Antarctica werd een van de doelstellingen van het Internationale Geofysische jaar 1957- 58. Een andere doelstelling was het verkennen van de zeebodem die toen nog grotendeels onbekend was. Uit dat laatste kwam het fenomeen “plaattektoniek” voort, nu wereldwijd bevestigd. Door de geïsoleerde ligging van Antarctica en de beperkte toegankelijkheid ervan duurde het lang voor de plaattektoniek van dit continent enigszins bekend werd. Het onderzoek gaat nog steeds door. De stand van zaken van de huidige kennis wordt in deze lezing gepresenteerd.

Tom Reijers heeft als geoloog en als reis- en expeditiebegeleider alle werelddelen bezocht en in veel landen gewoond. Tijdens zijn loopbaan bij Shell International was hij werkzaam als exploratie- en research geoloog; hij was ook docent aardwetenschappen. Hij was actief betrokken bij onderzoek naar en oliewinning in de noordelijke Noordzee, Noord-Canada.

Agenda Imaka lezingen 2016:

29 februari 2016: scriptie-presentatie door drie studenten van de minor Arctische en Antarctische Studies.

21 maart 2016: Onderzoek naar drieteenstrandlopers door Jeroen Reneerkens.

25 april 2016: Leven onder het ijs (werktitel) door Fokje Schaafsma.

30 mei 2016: Inuit buiten de Arctis door Tekke Terpstra (onder voorbehoud)

juni 2016: Bezoek aan het depot van het Universiteitsmuseum (onder voorbehoud).

Bewerkt: 18.01.2016

Arctic Definition

Under construction

Under construction

https://arcticpeoplesalertblog.wordpress.com/

arctica 38 - Kalender 2016

Den Haag, 21 december 2015

Beste Arctica-lezer, 

Dagelijks hebben wij het over Rusland, maar weet u dat de Russische Federatie uit 22 republieken bestaat? Een daarvan is de autonome Republiek Sacha (ook wel Jakoetië) in het noordoosten van Siberië. Naast Jakoeten en Russen wonen er inheemse volken als Evenen, Evenken, Dolganen en Joekagieren.

De Arctica kalender 2016 geeft een beeld van de Joekagieren, een van de bedreigde Arctische inheemse volken. Dr. Cecilia Odé van de Universiteit van Amsterdam doet onderzoek naar verdwijnende talen als het Joekagier en is zo vriendelijk geweest de foto's voor deze kalender beschikbaar te stellen.

Met uw financiële hulp kan Arctic Peoples Alert doorgaan met het onder de aandacht brengen van de Arctische inheemse volken zoals de Joekagieren. Een bijdrage kunt u overmaken op bankrekeningnummer NL91 INGB 0000 040092 (BIC: INGBNL2A) t.n.v. Arctic Peoples Alert.
Arctic Peoples Alert maakt naast de kalender vooral gebruik van digitale media: www.arctica.nl en Facebook. Ontvangt u nog niet (on)regelmatig onze elektronische nieuwsbrief, stuurt u dan een mail naar: arctica@planet.nl o.v.v. Poolkoorts. 
Heeft u de Arctica kalender 2016 niet gekregen, maar wilt u deze wel ontvangen, stuur dan een e-mailtje met uw postadres naar: arctica@planet.nl

Stemmen uit de Toendra - De laatste der Joekagieren
 

The Hague, 21 December 2015

Dear Arctic reader,
Every day we are talking about Russia, but do you know that the Russian Federation consists of 22 republics? One is the Autonomous Republic Sacha (Yakutia) in northeastern Siberia. Besides Yakut’s and Russians there living indigenous peoples as Evens, Evenki, Dolgany and Yukaghir’s.
The Arctic Calendar 2016 gives an idea of the Yukaghir’s, one of the endangered Arctic indigenous peoples. Dr.Cecilia Odé of the University of Amsterdam researches vanishing languages like Yukaghir and has been kind enough to make the images available for this calendar.
With your financial help to Arctic Peoples Alert continue to raise awareness of the Arctic indigenous peoples such as the Yukaghir’s. A contribution can be transferred to bank account NL91 INGB 0000 040 092 (BIC: INGBNL2A) attn. Arctic Peoples Alert.
Arctic Peoples Alert is next to the calendar mainly use digital media: www.arctica.nl and Facebook.
If you have not got the arctica calendar 2016, but you like to receive a copy, please send an e-mail with your post address to: arctica@planet.nl

1993 Joekagieren

November 1993, Amsterdam.
Svetlana Sakolova: “Ik ken Irina Klimentova al lang. We hebben samen bij de televisie gewerkt. Maar op een dag zegde ze plotseling haar baan op en vertrok naar de nederzetting Severny, die in het Ust'-Janskt district ligt. Ze had het idee in dat dorp een 'barmhartigheids-huis' te openen voor de oude mensen van de toendra. Irina is zelf Joekagierse en is in dat gebied geboren. Bijna twintig jaar woonde ze in Jakoetsk en elke keer als ze in de vakantie haar vaderland bezocht, werd ze getroffen door de uitzichtloosheid van het bestaan van haar landgenoten. De huizen in hun stamnederzetting Ust'-Jansk (Oest-Janski) waren elk jaar bouwvalliger, velen hadden geen eigen woonruimte in het dorp en waren gedwongen het jaar rond te leven op de toendra. Er is zoveel pijn en bitterheid in haar ogen als zij hierover vertelt. En ook ikzelf ken het leven van de noorderlingen maar al te goed. Je hoeft alleen maar een begraafplaats te bezoeken of de woorden 'het overlevingsprobleem van de noordelijke volken' krijgen zo'n reële betekenis dat je het wel van de daken wilt schreeuwen: 'Redt ze!' - er sterven immers hele volken uit. Op de begraafplaatsen van de Joekagieren, Eveny en Evenki zult u niet de resten van oude mensen vinden. Allen die je aankijken vanaf de foto's op de gedenktekens bij de graven zijn voor hun dertigste overleden. En velen van hen hebben daar zelf voor gekozen. Door de hopeloosheid van het leven raken heel jonge jongens aan de drank. Voor een rendierfokker of een jager is het moeilijk een gezin te stichten. Niet ieder meisje wil zijn eenzame bestaan in de taiga of de toendra delen. Zo komen er dus in de dorpen steeds meer 'verweesde' ouderen. Er is niemand om hun leven te verlichten, niemand om ze eten te geven in deze moeilijke tijd. Velen van hen moesten in bejaardenhuizen in de steden gaan wonen. Maar daar hebben ze niemand om mee te praten; ze hebben veel heimwee naar hun eigen streken, naar de toendra. En als ze dus horen over Irina's 'barmhartigheidshuis' in de nederzetting Severny aan de rivier Jana, willen ze daarheen. Ze komen daar vies, vol met luizen, zelfs zonder verschoning aan. En ze zeggen openhartig dat ze daar naar toe gekomen zijn om te sterven. Er is niemand anders dan Irina om hun oude dag te verwarmen met een vriendelijk woord in hun eigen taal, hen de ogen te sluiten en hen te begeleiden op hun laatste reis.

Maar wat wacht diegenen die nu over de toendra trekken?
Onlangs werd in Jakoetië een wet uitgevaardigd over de stam-gemeenschap. Joekagieren, Eveny en Evenki kunnen nu beschikken over hun eigen grond en de daarin aanwezige bodemschatten. Maar slechts 18% van het hele territorium van rendierweiden behoort nu aan hen toe. Het grootste deel wordt beheerd door mijnbouwbedrijven. Zij hebben het geld, de techniek en de macht.

De traditionele bedrijvigheid van de noordelingen echter -jacht, rendierteelt en visvangst- kan de bevolking niet voeden. Staatsbedrijven hebben een monopolie ingesteld op de produktie en hebben verschillende verboden ingesteld onder het mom van natuurbescherming. Door de hoge kosten van transport en de veel te lage prijzen blijven veel produkten onverkocht en rotten weg

Hoe te overleven in zulke omstandigheden?
Enkele stamgemeenschappen zijn begonnen met het winnen van goud. Maar niet iedereen keurt een dergelijke ondernemingszin goed. Het hoofd van de gemeenschap 'Joekagir', Aleksej Sleptsov, is van mening dat het een zonde is, omdat hun land niets dan rampen en verwoesting heeft gezien van de industriële ontginning.

En zo is het inderdaad. Het toendralandschap doet vanuit de lucht gezien steeds meer denken aan een maanlandschap. Over de verwoesting van het leefmilieu van inheemse volken wordt veel gesproken. Maar wat hebben we daaraan als we zien welke enorme hoeveelheid hulpbronnen het comfortabele leven in de ontwikkelde landen van Europa en Amerika eist. We kunnen slechts hopen dat de mensheid uiteindelijk zal beseffen waartoe de gulzige consumptiemaatschappij leidt en zich zal wenden tot de ervaring van de inheemse volken, die in staat zijn hun behoeften verstandig in overeenstemming te brengen met de mogelijkheden van natuur en land. Het land zal zijn kinderen nooit hongerend achterlaten. Alleen de mens zelf kan zich veroordelen tot een catastrofe.

Svetlana Sokolova is journaliste en cineaste.

Indigo, maart 1994

Programmakrant Stemmen van de Aarde

31 oktober – 21 november 1993

Republiek Sacha (Jakoetië) is een van de autonome republiek binnen de Russische Federatie.

Op een totale bevolking van bijna een miljoen, zijn er bijna een half miljoen Jakoeten. In hun eigen taal noemen ze zich Sagga.
De Jakoeten leven op de taiga langs de rivier de Lena en haar talloze zijrivieren en op de toendra's langs de kust van de Noordelijke IJszee. Sinds de 17e eeuw trekken Russischemigranten al hun gebied binnen. Het land is rijk aan ertsen, waaronder goud en diamant, en is steeds als wingewest door de Russen gebruikt.
Een actieve Jakoetse bevrijdingsbeweging strijdt momenteel voor meer zeggenschap voor de Jakoeten over de toekomst van hun land. Ook wil zij de oorspronkelijke Jakoetse cultuurweer een eigen gezicht geven.
Swetlana Sokolova, cineaste, is daar een warm voorstander van. Zij maakte onder andere films over de goudwinning en de daardoor veroorzaakte vervuiling van de rivieren en het Sjamanisme, de religie van de Jakoeten, die ondanks het communistische verbod, altijd is blijven leven. Swetlana maakt zich grote zorgen over de ecologische problemen van haar land en het daarmee verband houdende uitsterven van inheemse volken in haar land. Tijdens Stemmen van de Aarde is zij daarover komen vertellen.

Tijdens Onthullen om te overleven: inheemse volken en film (ReRun Produkties, 1993) werd de film: Labunmedenu The Land Of Vaduls (1991; Vaduls, Siberië) over Joekagieren vertoond, naast: The lost book (1992, Oroches, Siberië) en Return to the ghost people (1993, Koryaks, Kamchatka).

Association of Indigenous Peoples of Sakha Republic

 

 

Yacutia: Indigenous Peoples prevent Diamond Mining

Evenk are an indigenous community in the republic of Sakha (Yakutia) in Russia's far east. As described by The Red Book of the People of Russia: the Evenks inhabit a huge territory of the Siberian taiga from the River Ob in the west to the Okhotsk Sea in the east, and from the Arctic Ocean in the north, to Manchuria and Sakhalin in the south.
The Association of Indigenous Peoples of Sakha Republic (Yakutia), has reported the news (in Russian) that the Evenk community has eventually managed to stop the mining company "Almazy Anbara" from starting a diamond mine on their sacred river. As reported by the Association of Indigenous Peoples of Yakutia, Yakutia's Minister of nature protection of Sakhamin Afanasyev, announced the denial of a license to the company at a parliamentary session on 16 June in Yakutsk.
Earlier this year, at a public hearing held March 23, 2015 the inhabitants of Zhilinda village in Olenek Evenki district had voted unanimously against allowing the exploration work along the the sacred river Malaya Kuonapka and its tributary Maspaky. This is the first time for indigenous peoples in Yakutia to halt the issuing of a license to an extractive industries enterprise.
Before this vote, the villagers had approved three of the planned sites and only voted against the fourth. The river is revered by the Evenks as a sacred site. Furthermore, it is their only source of clean drinking water and as an important hunting and fishing site.
Source:The Association of Indigenous Peoples of Sakha Republic.  
Written by Federica  | 26 June 2015
http://arcticportal.org/library/news/1488-yacutia-indigenous-people-prevent-diamond-mining-in-the-sacred-river